Sakrament Namaszczenia Chorych
„Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy będą mu odpuszczone”
Namaszczenie chorych
W każdej chwili, w razie potrzeby, można wezwać kapłana, by udzielił sakramentu chorych. Nie jest to sakrament dla umierających !!!
Osoby, którym należy udzielać namaszczenia chorych
(Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 1004-1007).
- Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości.
- Sakrament ten wolno powtórzyć, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze.
- Sakramentu należy udzielać chorym, którzy – będąc przytomni na umyśle – przynajmniej pośrednio o niego prosili.
Przy zgłoszeniu chorego należy określić jego stan zdrowia (zwłaszcza, czy jest w stanie przyjąć Komunię świętą).
Przygotowanie chorego w domu:
- przygotować chorego informując go o przybyciu kapłana (czasem wytłumaczyć że sakrament ten ma pomóc w nabraniu sił, uldze w cierpieniu lub nawet w uzdrowieniu – iż przyjęcie sakramentu wcale nie oznacza śmierci);
- nakryć stół białym obrusem (na nim spocznie Najświętszy Sakrament);
- postawić krucyfiks, zapalone świece, oraz wodę święconą z kropidłem;
- przygotować watę (do wytarcia dłoni po Namaszczeniu – należy później watę spalić);
- przygotować szklankę wody (po przyjęciu komunii chory może poprosić o popicie).
Jesteśmy odpowiedzialni za wezwanie księdza do chorego, który o to poprosi. Zaniedbanie tego obowiązku obciąża nasze sumienie. Tak samo gdy wiemy, że stan chorego jest ciężki a mimo to zaniedbujemy ten obowiązek.